Դժբախտ պատահար: Ջեյմս Ջոյս․ վերլուծություն

Պատմվածքը պատմում է միատոն, միանվագ ապրող Ջեյմս Դաֆֆիի մասին։ Արդեն մի քանի տարի բանկում աշխատում էր գանձապահ։ Նրա կյանքի բոլոր օրերը սկսվում և ավարտվում են նույն կերպ՝ ամեն առավոտ տրամվայով Չափելիզոդից գալիս էր աշխատանքի, իսկ կեսօրին նախաճաշում էր Դան Բըրքի մոտ, վերցնելով մի շիշ թույլ գարեջուր եւ արմտիքի բիսկվիտներ։ Ժամը չորսին աշխատանքը վերջանում էր։ Ճաշում էր Ջորջ սթրիթի վրա գտնվող ճաշարաններից մեկում, որովհետև վստահ էր, որ չի հանդիպի Դուբլինի ոսկե երիտասարդությանը և որտեղ սնունդը էժան էր։ Երեկոները անց էր կացնում տանտիրուհու դաշնամուրի առաջ, կամ էլ թափառում էր քաղաքի արվարձաններում։
Նա չուներ ոչ-մի ընկերներ, ոչ կին, երեխաներ, ապրում էր միայնակ։ Նրա կյանքի միակ զվարճությունները Մոցարտի երաժշտության նկատմամբ սերն էր և օպերան։
Սակայն նրա կյանքը զգալիորեն փոխվեց, երբ Ռոտոնդոյում ընկերացավ Միսիս Սինիքիոյի հետ։
Միսիս Սինիքոյի ամուսինը՝ Կապիտան Սինիքոն, հաճախ էր բացակայում տնից, և չէր էլ կասկածում, որ կարող է հայտնվել մի այնպիսի մարդ, ով հետաքրքրված կլինի իր կնոջով։ Միսիս Սինիքոն ուներ սիրո և ուշադրության կարիք, քանի որ իր ամուսինը չէր կարողանում դրանք բավարարեր։ Նրանք երկար ժամանակ շփվեցին, սակայն Միսիս Սինիքոն որոշեց դադարեցնել իրենց շփումը։ Դրանից հետո Միստր Դաֆֆին նորից սկսեց միապաղաղ կյանքով ապրել, իսկ Միսիս Սինիքոն դարձավ արբեցող։
Չորս տարի անց, Միստր Դաֆֆին թերթում կարդում է մի դժբախտ պատահարի մասին։ Այնտեղ ասվում էր, որ գնացքի երկաթագծերի մոտ մահացել էր Միսիս Սինիքոն, ով հաճախ էր երեկոյան ժամերին երկաթագծերի վրայով զբոսնում: Սկզբից Միստր Դաֆֆին շոկ ապրեց, քանի որ աձդ ամենը իր համար անսպասելի էր, սակայն արդեն որոշ ժամանակ անց նա նորից շարունակեց ապրել իր միանվագ կյանքով:
Կարծում եմ հենց մարդու ապրելակերպն էր դժբախտ պատահարը: Նման մռայլ կյանք ունեցողը և մոնոտոն ձևով ապրողը չի կարող ունենալ որևէ լուսավոր ճակատագիր: Փորձանք էր իր առօրյան և իր կյանքում իրեն բաժին հասած ուշացած սերը, որը այդ ամենից ազատվելու և փորձանքից խուսափելու միակ ելքն էր, իր համար դժբախտ պատահար դարձավ. նա չընդունեց դա, չգնահատեց, չհասկացավ դրա կարևորությունն ու անհրաժեշտությունը: